In het wettelijke erfrecht erven de langstlevende echtgenoot en de kinderen ieder een gelijk deel. De langstlevende echtgenoot krijgt het gehele vermogen in handen en de kinderen krijgen een vordering op de langstlevende echtgenoot ter grootte van hun erfdeel, welke vordering niet eerder opeisbaar is dan bij overlijden van de langstlevende echtgenoot. Treedt de langstlevende echtgenoot opnieuw in het huwelijk, dan kunnen de kinderen kunnen verlangen dat goederen uit de nalatenschap van de overleden ouder op hun naam worden gesteld. Dit laatste wordt het uitoefenen van wilsrechten genoemd.
Is de wettelijke regeling voor u wel passend?
Je kunt met een testament namelijk nog veel meer regelen: een voogd benoemen, een bewind instellen, een executeur benoemen, een kind onterven, vastleggen dat erfdeel van een kind ook opeisbaar is bij opname in een verpleeginrichting, wilsrechten uitsluiten, een uitsluitingsclausule en/of een rampenclausule opnemen. Staat in je testament een uitsluitingsclausule, dan voorkom je dat een kind bij echtscheiding de erfenis met diens echtgenoot moet delen. Dit blijft ook na 1 januari 2018 van belang. Onder een rampenclausule versta je een regeling voor het geval het gehele gezin, bijvoorbeeld bij een vliegtuigongeluk, wegvalt.
Hoe pakt de wettelijke regeling uit voor de heffing van erfbelasting? Heeft de langstlevende wel voldoende liquide middelen om de erfbelasting over de vorderingen van de kinderen te betalen? Als het vermogen volledig in de “stenen” zit, kan een andersoortig langstlevende testament een oplossing bieden.
Bij grotere vermogens of bij een eigen onderneming is het wettelijk erfrecht sowieso niet passend en kan beter gekozen worden voor, op uw eigen situatie, toegepaste fiscaal flexibele testamenten.
Samenwoners erven volgens de wet nooit automatisch van elkaar. Zij zullen bijna altijd een testament moeten maken om te voorkomen dat de langstlevende partner de erfenis moet afstaan aan de kinderen of de familie van de overledene.